Die problemen waren overigens niet uniek voor Zevenbergen maar kwamen overal voor en het gevolg daarvan was dat veel van die aanvankelijk succesvolle plaatselijke of regionale wielerronden het loodje legden. Met name in de jaren ’80 en ’90 was dat op vrij grote schaal het geval. Echter niet in Zevenbergen, hier werd steeds voldoende daadkracht aan de dag gelegd om te overleven. Waar elders enkele mindere jaren het begin van het einde inluidden, kwam de ronde van Zevenbergen altijd sterker terug. Achteraf kan worden vastgesteld dat dit het gevolg was van het brede draagvlak dat er hier ter plaatse van lieverlee was ontstaan. De basis daarvoor was – en is tot op de dag van vandaag – een wijdvertakt netwerk van vrijwilligers, begunstigers (adverteerders, premieschenkers, bedrijven die faciliteren, sponsors) en van bestuursleden en oud-bestuursleden. Heel veel Zevenbergenaren bleken en blijken direct of indirect “wat te hebben” met de wielerronde. Daardoor was er door de jaren heen ook altijd sprake van een sluimerende ambitie om er wat mooiers van te maken. Soms kwam die sluimerende ambitie aan de oppervlakte, vooral in jubileumjaren. Dan werd er een profwedstrijd georganiseerd, of een etappe-aankomst van de (prof)ronde van Nederland naar Zevenbergen gehaald (1978). In de jaren ’90 van de vorige eeuw stond de wereldtop van het dameswielrennen hier meer dan eens aan de start.